Dlaczego w każdym włoskim mieście jest via Cavour?
Każdy kraj ma swoich bohaterów, których nazwiska powtarzają się w podręcznikach i każde dziecko wie, o kim mowa. Bohaterów można oglądać na obrazach, patrzą na nas z pomników, mają też swoje ulice i place. Kim jest zatem Cavour, który ma swoją ulicę w prawie każdym włoskim mieście?
Camillo Cavour należy do wielkiej czwórki ojców ojczyzny, można więc uznać, że jego bohaterstwo jest naprawdę godne podziwu. Żył w latach 1810-1861 i to już może być podpowiedzią, o jakim bohaterstwie mowa. To w tym czasie wykuwała się jedność Włoch, doszło do włoskiego ruchu zjednoczeniowego zwanego il Risorgimento. Polakom z tą częścią włoskiej historii bardziej kojarzy się Giuseppe Garibaldi, który poprowadził Włochów do zjednoczenia, ale prawda jest taka, że nie byłoby zjednoczenia bez Cavoura. Zacznijmy jednak od początku.
W następnym roku (1849) po abdykacji króla Karola Alberta władzę obejmuje Wiktor Emanuel II. Zaczyna się czas wzrostu politycznego i kulturalnego znaczenia Włoch, do głosu dochodzą idee liberalne i narodowe. Cavour otrzymuje propozycję zostania ministrem handlu, potem zajmie się też marynarką i finansami. Będzie zabiegał o układy handlowe z Anglią, Francją i Belgią, obniży taryfy celne, przyczyni się do rozwoju floty handlowej, uzdrowi budżet i spłaci wiele zobowiązań finansowych Królestwa Sardynii. Na krótko wycofa się z rządu, ale wkrótce to jemu właśnie powierzona została funkcja premiera, którą od 1852 roku będzie pełnił z krótką przerwą aż do śmierci w 1861 roku. Choć nie będzie wciąż premierem tego samego kraju…
Powraca idea zjednoczenia Włoch. Choć Cavour nie był zwolennikiem wszystkich poczytań króla Wiktora Emanuela II, Garibaldiego i Mazziniego, widział w ruchu zjednoczeniowym szansę dla Włoch. Był zwolennikiem budowania nowych Włoch poprzez przyłączanie kolejnych miast i regionów do Królestwa Sardynii i tworzenie w ten sposób coraz większego i silniejszego państwa. Inicjował plebiscyty, w których ludność wypowiadała się za zjednoczeniem. Proces postępował szybko, nowe Włochy stawały się coraz większe. 17 marca 1861 roku proklamowano oficjalnie powstanie Królestwa Włoch. Stolica nowego państwa stał się Turyn, a premierem 23 marca został... Camillo Cavour.
To jeszcze nie był koniec procesu zjednoczeniowego, wciąż na przyłączenie do Włoch czekała Wenecja czy Rzym, jednak rok 1861 można uznać za realizację idei zjednoczeniowej i powstanie nowego państwa. Camillo Cavour nie doczekał wielu zmian, zmarł 6 czerwca 1861 roku po zaledwie kilku miesiącach kierowania zjednoczonym krajem. Po jego śmierci zabrakło kogoś o równie dużym doświadczeniu i umiejętnościach politycznych, przez co rozwój nowego państwa zwolnił, nie doszło do wielu zapowiadanych reform, powróciły dawne konflikty społeczne. Bezpośrednim następcą Cavoura był Toskańczyk Bettino Ricasoli, który skupił się na polityce zagranicznej i administrowaniu nowym państwem, zabrakło mu jednak wizji na rozwój.
Magdalena Giedrojć
Camillo Cavour należy do wielkiej czwórki ojców ojczyzny, można więc uznać, że jego bohaterstwo jest naprawdę godne podziwu. Żył w latach 1810-1861 i to już może być podpowiedzią, o jakim bohaterstwie mowa. To w tym czasie wykuwała się jedność Włoch, doszło do włoskiego ruchu zjednoczeniowego zwanego il Risorgimento. Polakom z tą częścią włoskiej historii bardziej kojarzy się Giuseppe Garibaldi, który poprowadził Włochów do zjednoczenia, ale prawda jest taka, że nie byłoby zjednoczenia bez Cavoura. Zacznijmy jednak od początku.
Wokół Piemontu
Camillo Benso di Cavour, znany po prostu jako Camillo Cavour, urodził się w Turynie i pochodził z arystokratycznej rodziny o francuskich korzeniach. Młodzieńca przygotowywano do służby wojskowej, dość szybko okazało się jednak, że jego poglądy są zbyt liberalne, by mógł zrobić karierę oficerską. Zanim stał się jednym z najbardziej wpływowych polityków, dużo podróżował, kształcił się i poznawał świat. Interesował się ekonomią i gospodarką, zgłębiał stosunki społeczne i życie polityczne w odwiedzanych przez siebie krajach na zachodzie Europy. Po powrocie do kraju na początku zajął się zarządzaniem rodzinnymi dobrami, szybko jednak poczuł polityczny zew i zaczął się udzielać publicznie. W 1847 roku przyjął propozycję redagowania „Il Risorgimento”, dziennika poświęconego między innymi polityce i ekonomii. Już tam wyraźnie zaznaczał swoje poglądy, pojawiła się idea zjednoczenia Włoch. Od tego momentu kariera Cavoura bardzo przyspieszyła. Zaledwie rok później, w gorącym roku 1848, gdy Europę ogarnęła rewolucyjna gorączka, Camillo dostał się do Izby Deputowanych, części parlamentu Królestwa Sardynii, do którego należał też Piemont.W następnym roku (1849) po abdykacji króla Karola Alberta władzę obejmuje Wiktor Emanuel II. Zaczyna się czas wzrostu politycznego i kulturalnego znaczenia Włoch, do głosu dochodzą idee liberalne i narodowe. Cavour otrzymuje propozycję zostania ministrem handlu, potem zajmie się też marynarką i finansami. Będzie zabiegał o układy handlowe z Anglią, Francją i Belgią, obniży taryfy celne, przyczyni się do rozwoju floty handlowej, uzdrowi budżet i spłaci wiele zobowiązań finansowych Królestwa Sardynii. Na krótko wycofa się z rządu, ale wkrótce to jemu właśnie powierzona została funkcja premiera, którą od 1852 roku będzie pełnił z krótką przerwą aż do śmierci w 1861 roku. Choć nie będzie wciąż premierem tego samego kraju…
W stronę zjednoczenia
Jako samodzielny premier jeszcze odważniej zaczął realizować swoje odważne pomysły polityczne. Był zdecydowanym zwolennikiem ograniczenia roli Kościoła w państwie. Zainicjował powstanie Banku Narodowego w Turynie, stawiał na rozwój połączeń kolejowych, inwestował w przemysł. Dzięki jego staraniom Piemont całkiem dobrze poradził sobie ekonomicznie po Wiośnie Ludów. W wyniku konfliktu z królem Wiktorem Emanuelem II Cavour odszedł z rządu, jednak szybko się okazało, że skomplikowana stacja polityczna wymagała odwagi i mądrości Cavoura. Król przełknął gorzką pigułkę i poprosił Cavoura o powrót na stanowisko premiera. Był styczeń 1860 roku, po mniej więcej półrocznej przerwie Cavour po raz kolejny został premierem Królestwa Sardynii.Powraca idea zjednoczenia Włoch. Choć Cavour nie był zwolennikiem wszystkich poczytań króla Wiktora Emanuela II, Garibaldiego i Mazziniego, widział w ruchu zjednoczeniowym szansę dla Włoch. Był zwolennikiem budowania nowych Włoch poprzez przyłączanie kolejnych miast i regionów do Królestwa Sardynii i tworzenie w ten sposób coraz większego i silniejszego państwa. Inicjował plebiscyty, w których ludność wypowiadała się za zjednoczeniem. Proces postępował szybko, nowe Włochy stawały się coraz większe. 17 marca 1861 roku proklamowano oficjalnie powstanie Królestwa Włoch. Stolica nowego państwa stał się Turyn, a premierem 23 marca został... Camillo Cavour.
To jeszcze nie był koniec procesu zjednoczeniowego, wciąż na przyłączenie do Włoch czekała Wenecja czy Rzym, jednak rok 1861 można uznać za realizację idei zjednoczeniowej i powstanie nowego państwa. Camillo Cavour nie doczekał wielu zmian, zmarł 6 czerwca 1861 roku po zaledwie kilku miesiącach kierowania zjednoczonym krajem. Po jego śmierci zabrakło kogoś o równie dużym doświadczeniu i umiejętnościach politycznych, przez co rozwój nowego państwa zwolnił, nie doszło do wielu zapowiadanych reform, powróciły dawne konflikty społeczne. Bezpośrednim następcą Cavoura był Toskańczyk Bettino Ricasoli, który skupił się na polityce zagranicznej i administrowaniu nowym państwem, zabrakło mu jednak wizji na rozwój.
Magdalena Giedrojć
