W domu Enrica Caruso
W Neapolu powstało muzeum poświęcone urodzonemu tam wielkiemu śpiewakowi operowemu, Enricowi Caruso. Znajduje się w domu w dzielnicy Arenaccia przy ul. Santi Giovanni e Paolo 7. Ten sławny neapolitańczyk przyszedł na świat w mieszkaniu na pierwszym piętrze w 1873 r.
Zgromadzono tam wiele pamiątek po mistrzu. Jest wśród nich m.in. laska, z którą chodził na spacery, portrety, listy i oryginalne płyty z zarejestrowanym głosem artysty, pościel z monogramami oraz wiele innych cennych przedmiotów z nim związanych.
Enrico Caruso, król tenorów, gwiazda scen operowych we Włoszech i na świecie, zmarł 100 lat temu, 2 sierpnia 1921 r. Miał wtedy zaledwie 48 lat. Jego rodzinne miasto pamięta i czci tę rocznicę.
Pochodził ze skromnej rodziny, ojciec był robotnikiem, a matka – sprzątaczką. Mały Enrico jako dziesięciolatek poszedł pracować w tej samej odlewni co jego ojciec.
Chłopiec był utalentowany muzycznie, dobrze też rysował. Śpiewał w chórach kościelnych, uczył się u wielu różnych osób. Nie wszyscy wierzyli w jego śpiewaczy talent. Był jednak zdeterminowany i postawił na swoim.
Śpiew zaczął studiować w 1891 roku, a trzy lata później zadebiutował na operowej scenie w Neapolu. Potem przyszła wielka sława okupiona ciężką pracą. Występował m.in. w najlepszych teatrach operowych Europy, m.in. w La Scali i Covent Garden oraz w nowojorskiej Metropolitan Opera. W swoim repertuarze miał około 70 partii, m.in. Radamesa w „Aidzie” Verdiego czy księcia Mantui w „Rigoletcie” tego samego kompozytora.
Caruso nagrał mnóstwo płyt i temu zawdzięczał swoją ogromną popularność. Był jednym z pierwszych, który uwierzył w przyszłość fonografii. 18 marca 1902 r. w pokoju hotelowym w Mediolanie z pianistą Salvatore Cottone nagrał dziesięć arii, za co dostał 100 funtów honorarium. To był wielki sukces. Za nimi przyszły następne.
W 1986 r. Lucio Dalla napisał piosenkę pt. „Caruso”. Stało się to po tym, jak zanocował w hotelowym pokoju w Sorrento, w którym przed laty mieszkał śpiewak niedługo przed śmiercią.
Beata Zatońska
zdjęcia - Wikimedia Commons
Zgromadzono tam wiele pamiątek po mistrzu. Jest wśród nich m.in. laska, z którą chodził na spacery, portrety, listy i oryginalne płyty z zarejestrowanym głosem artysty, pościel z monogramami oraz wiele innych cennych przedmiotów z nim związanych.
Enrico Caruso, król tenorów, gwiazda scen operowych we Włoszech i na świecie, zmarł 100 lat temu, 2 sierpnia 1921 r. Miał wtedy zaledwie 48 lat. Jego rodzinne miasto pamięta i czci tę rocznicę.
Pochodził ze skromnej rodziny, ojciec był robotnikiem, a matka – sprzątaczką. Mały Enrico jako dziesięciolatek poszedł pracować w tej samej odlewni co jego ojciec.
Chłopiec był utalentowany muzycznie, dobrze też rysował. Śpiewał w chórach kościelnych, uczył się u wielu różnych osób. Nie wszyscy wierzyli w jego śpiewaczy talent. Był jednak zdeterminowany i postawił na swoim.
Śpiew zaczął studiować w 1891 roku, a trzy lata później zadebiutował na operowej scenie w Neapolu. Potem przyszła wielka sława okupiona ciężką pracą. Występował m.in. w najlepszych teatrach operowych Europy, m.in. w La Scali i Covent Garden oraz w nowojorskiej Metropolitan Opera. W swoim repertuarze miał około 70 partii, m.in. Radamesa w „Aidzie” Verdiego czy księcia Mantui w „Rigoletcie” tego samego kompozytora.
Caruso nagrał mnóstwo płyt i temu zawdzięczał swoją ogromną popularność. Był jednym z pierwszych, który uwierzył w przyszłość fonografii. 18 marca 1902 r. w pokoju hotelowym w Mediolanie z pianistą Salvatore Cottone nagrał dziesięć arii, za co dostał 100 funtów honorarium. To był wielki sukces. Za nimi przyszły następne.
W 1986 r. Lucio Dalla napisał piosenkę pt. „Caruso”. Stało się to po tym, jak zanocował w hotelowym pokoju w Sorrento, w którym przed laty mieszkał śpiewak niedługo przed śmiercią.
Beata Zatońska
zdjęcia - Wikimedia Commons
